دربارۀ شهید چمران

در نیمۀ شعبان سال 1359، شهید چمران برای سخنرانی به مدرسۀ شهید براتی‌پور اهواز آمد. ایشان در جنگ‌های نامنظم، فردی پرصلابت، پرتحرک و جدی بود، اما وقتی آن روز پای صحبت‌های ایشان نشستم، احساس کردم ایشان انسان عارفی است که تنها رمان خوانده است؛ یعنی آنجا و در آن سخنرانی، دنیا را نه از زاویۀ جنگ، که از دریچۀ صلح می‌دید؛ گویی در جهان این انسان هیچ جنگی رخ نداده است. در واقع او یک انسان چند بعدی بود؛ یعنی وقتی از صلح حرف می‌زد یک مصلح بود؛ عکاس خوبی هم بود؛ خط خوشی داشت و نقاشی هم می‌کشید چنین آدمی به جنوب لبنان رفت برای محرومان آن منطقه مدرسۀ فنی ساخت؛ یعنی آدمی که می‌توانست در آزمایشگاه فیزیک هسته‌ای آمریکا مشغول کار و تحقیق باشد، ترجیح داد با محرومان جنوب لبنان هم‌نوایی کند.
ایشان وقتی هم که احساس کرد در کشورش انقلابی رخ داده، برگشت. وقتی هم که این انقلاب را در خطر دید، تبدیل به یک رزمنده شد یک فرمانده و یک تکاور.
آموزش و پرورش در نقطۀ کمال خود باید به جایی برسد که انسان‌هایی این چنین تربیت کند. انسانی که هم روح دفاع داشته باشد و هم عطوفت؛ آمادۀ ایثار باشد و در عرصۀ علمی هم اهل نظر باشد.