دعا در صحیفۀ سجّادیه
با نگاهی هر چند کوتاه به صفحات نورانی صحیفه میتوان دریافت که دعا در روزگار نتوانستنها، توانایی و در عصر خفقان فریاد و در سرزمین مردگان، تحرّک و زندگی است. آنگاه که نفسها در سینه حبس میشوند و هشامها و عبدالملکها، حشمت و جاه مییابند و فریب و ریای مروانی آسیاب آدمکشی بنیامیه را در حرکتی دوباره میآورد، دعاها و مناجات صحیفۀ سجادیه نیز خونها را در رگها میجوشاند و اندیشۀ علوی را از محاق بیرون میکشد، زید را قیام آوری انتقامگر میکند تا حمار طاحونۀ اموی در مدار نفس خویش سقوط کند.(یادداشتها بر داشتها صفحه 75)
- 1758 مرتبه بازدید
نظر دهید