نیمهی شعبان روز طلوع آفتاب امید انسان
بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علی المهدی الذی وعدالله عزّ و جلّ به الامم، ان یجمع به الکلم و یلمّ به الشّعث، یملاء الارض قسطاً و عدلاً کما مُلئت ظلماً و جوراً
روز نیمهی شعبان روز طلوع آفتاب امید ستم دیدگان و زجر کشیدگان، تحقیر شدگان و تبعیض دیدگان و محرومان و مستضعفان عالم است.
روز ولادت عدالت و صلح، رحمت و شفقت، مهربانی و دوستی، رشد و کمال، خیر و صلاح و بالاخره روز بارش نور خدایی بر عالم وجود. شادباش این روز را جز به بیان وعدهی الهی نمیتوان ادا کرد:
"و نرید ان نمن علی الذین استضعفوا فی الارض و نجعلهم ائمّةً و نجعلهم الوارثین" قصص/۵
"و لقد کتبنا فی الزبور من بعد الذکر اَنّ الارض یرثها عبادی الصالحون" انبیاء/۱۰۵
عشق به جمال و کمال، خیر و صالح ،خوبی و زیبایی و عدل و داد فطری انسان است. وی آن را در اندرون خویش و بیرون از خود جستوجو میکند. اگر این چنین نبود این همه تلاش و تکاپو برای انسان معنا نداشت، کاوشهای علمی، خلق آثار فرهنگی و هنری، اختراع و اکتشاف، ادبیات و فلسفه و و به ویژه اینکه انسان در همهی آنچه که آرزو کرده کامیاب نبوده است.
برخاستنهای پس از افتادنها نشان از این دارد که موج امید به آیندهی خوب و بهروزی و پیروزی از درون او برمیخیزد. این باور انسانی به آیندهی خوب ریشه در فطرت او دارد، فطرت همان ودیعهی خدایی است که ذات انسان را بدان سرشته و دین خود را فراخوان به سوی این فطرت قرار داد است. شکوفایی فطرت جز به عقل و ایمان و آگاهی میسور نمیشود. اگر پیامبران مأموریت یافتهاند در انسان انقلاب فکری ایجاد کنند و دفینه های عقلی او را زیر و روکنند (لتثیر دفائن العقول) و نهفته های وجودش را بر او نشان دهند همه برای این است که انسان متوجه خود و فطرت خود شود “فطرةالله الّتی فطر الناس علیها” روم /۳۰ که این خود آگاهی به خداخواهی میانجامد. ”من عرف نفسه، عرف ربّه”
کوتاه سخن اینکه آرزوی روز خوب و روزگار زیبا که در آن همهی خوبیها دیده شوند، برای انسان آنگاه اتفاق خواهد افتاد که با آگاهی به خویش به گواهی خدای بنشیند و بداند که از کجا آمده و به کجا میرود؟ تا این معنا را نیابد گذران زندگیاش همین خواهد شد که تا به حال شده است. تلاش ها، تکاپوها، زجرها و دردها، غم ها و غصه ها، شادیها و خوشیها، سنتها و بدعتها، صنعت و قدرت از عطش او نخواهد کاست. او باید بیابد که با همهی آنچه دارد و به دست آورده هیچ است و پوچ! هیچ است چون بر داشته هایش نمی تواند تکیه زند، پوچ است با همه داشتنهایش نگران و مضطرب است.
خداوند انسان را میخواند آنچه داری، برای خود، ولی بدان اگر میخواهی از مرز خوشی به سمت خوبی سفر کنی و به آن برسی که منِ واقعی تو میخواهد؛”بقیّةالله خیرٌ لکم ان کنتم مؤمنین” هود/۸۶
نیمهی شعبان لایحهی روشنای دستیابی به چنین آرزوی بلند و طولانی انسانی است که با ظهور موعود تمام ادیان، منجی عالم و آدم، گل نرگس، مهدی زهرا، منتقم خون خدا حضرت قائم آلمحمد عجل الله تعالی فرجه به وقوع میپیوندد. روز میلاد منتظَر شوریده دل، بر منتظِران آشفتهسر مبارکباد.” اللهم عجل لولیک الفرج واجعلنا من خیر اعوانه و انصاره”
- روزنوشتها
- 1644 مرتبه بازدید
نظر دهید