یادی از مرحوم عطاءالله حنیفی و تسلیت فقدان نابهنگام ایشان

بسم‌الله الرحمن الرحیم
سال ۹۹؛ سال شنیدن خبرهای ناگوار و رفتن های بی‌خبر و مرگ‌های نا‌بهنگام دوستان و آشنایان بود که حتی نتوانستیم در رفتن بی بازگشتشان دل سیر بگرییم و با سرشک چشم مشایعت کنیم و در جمع دیگر سوگواران به تسلا و تسلیت بنشینیم.

دیروز خبر درگذشت همکار عزیزی را شنیدم که در خدمت بی‌منت، تواضع و فروتنی، شکر و شکیب، درد کشی و همدردی از نمونه‌های مثال زدنی بود.او عزیز سفر کرده مرحوم عطاءالله حنیفی است.
با آنکه وصف او را شنیده بودم و دورادور از خدمت او در کردستان و بخشهای ستادی وزارت آموزش و پرورش خبر داشتم اما از نزدیک با او حشر و نشر نداشته و کار نکرده بودم. ولی برای شناختن آدم‌ها لازم نیست مدت‌های طولانی با آنها باشی، اگر در یک فرصت ،با زبان دل با هم سخن بگویید می‌توان به گواهی دل کفایت کرد؛ چرا که به قول مولانا: هم‌دلی از هم زبانی بهتر است!
چند سال پیش در یک جلسه‌ای کوتاهی درباره‌ی کتابهای درسی با هم گفت‌و گو داشتیم، چند نفر از کردستان آمده بودند و با خود پیشنهادهایی داشتند و دو نفر از دوستان مشاور وزیر نیز که یکی سابقه‌ای خدمت در کردستان و دیگری سابقه‌ی تشکل‌های سیاسی را داشت، فهرستی را ارائه می‌کردند که درباره‌ی اقوام و مذاهب اعمال بشود که برخی خلاف قانون اساسی بود.
خب، این پیشنهادها برای من ،محل گفت‌و گو بود و برای آن دو دوست عزیز در پیش افراد اعزامی از دیار کردستان موضع مطالبه گری!!گویا من در پست معاون وزیر حق ناشناس اقوام و عزیزانم در کسوت مشاور وزیر مدافع حقوق آنان!
گاهی چنان سخن می‌راندند که خلاف مصلحت و یکپارچگی و انسجام ملی بود!
در آن جلسه و بعد از آن حنیفی را دیدم که با ذکر سوابق خدمت و آشنایی خود با مردم و فرهنگ کردستان ، مثالها و نمونه‌هایی را بیان کرد که آب بر آتش ریخت.آمدگان از آن دیار با زبان سپاس رفتند و گویندگان پُرکلام مجاب شدند و من نیز به فطانت و هشیاری این مرد آفرین گفتم. خدایش بیامرزد و در این ماه رجب در جوار اولیاء الهی محشور بفرماید.
یقینا همچنانکه برای ما فقدان این دوست گرانقدر جای دریغ و افسوس است حتما بازماندگان و فرزندان و بستگان و خویشان نیز غم‌زده‌ی این مصیبت اند. برای تک آنان صبر و اجر و سلامت و سربلندی از درگاه خداوندی مسألت می‌نمایم. خداوند پاداش نیک عنایت کند.