پا به پای رمضان /بایسته ها و شایسته های این ماه

بسم الله الرحمن الرحیم
ماه مبارک رمضان، ماه ضیافت الهی است، ماه قرآن و قرائت است، ماه روزه و نماز است، ماه وعظ و خطابه، ماه اجتماع و گردهمایی مؤمنانه در خانه ی خدا،ماه افطاری و سحری، بالاخره ماه، ماه خداست.
برای ضیافت رفتن آمادگی لازم است،باید تن پوش و جامه ی خود را پاک کنیم وسر و صورت را باید صفایی دهیم، بر تن و اندام عطر بپاشیم. این رسم ضیافت دنیایی است، آیا برای ضیافت الهی آمادگی لازم نیست؟! دلها باید صفایی گیرند، جانها باید پاکیزه گردند و عطربندگی باید به مشام برسد.رجب و شعبان فرصت همین آماده شدن ها بود.
بهار قرآن، شکوفه ی تلاوت و قرائت را در فضای معنوی رمضان می پراکند اما در قرائتی که تدبر نباشد، قاری را سود نمی دهد.تدبر و اندیشه ای که با عمل قرین نشود، فایده ای نمی بخشد. قرائت را تدبر لازم است و قرآن را ولایت. لازم است با قرائت ولایت در قرآن تدبر و تعقل کنیم و زندگی خود را بر عقلانیت مبتنی بر وحی بسازیم.
روزه و نماز در عرصه ی خطر و مشکل مایه ی استقامت و پایداری است.استعانت از صبر و صلوة سرمایه ی انسان های خاشع در میدان زندگی است و زداینده ی حزن و اندوه در بن بست های زمان ومکان. روزه درس مکتب رمضان است که خیر و پاکی را به شاگردانش أرزانی می دارد تا در معراج لیلة القدر با فرشتگان همراه شوند.
مسجد محل اجتماع دل های پاک رمضانیان است،وعظ و خطابه ای که از دل برآید لاجرم بر دل خواهد نشست. مبلغان و گویندگان را فرض است که دل های أهل إیمان را به تقوای رمضانی رهنمون شوند و وفاق واتحاد و همدلی را در بین آنها مستحکم سازند. هر آنچه موجب دلسردی، تشتت و تشویش خاطره ها شود، سزاوار مسجد و منبر نیست، پیام منبر و خطابه "واعتصموا بحبل الله جمیعا و لا تفرقوا" است.
مطالعه، تحقیق و نیازسنجی و توجه به ضرورت های زمان، ما را کمک خواهد کرد تا پیام های قرآن و اسلام و ائمه ی علیهم السلام را به تناسب در اختیار نسل جوان بگذاریم.
اگر نسل جوان را پابه پای خود به پرواز در نیاوریم و با آنها همراه نگردیم، در جای دیگر دام و دانه زیاد فراهم شده است.
مدتی طولانی است برای جوانان می گوییم ،بهتر است مجالی فراهم آوریم تا نوبتی نیز از آنان بشنویم. سفره ی افطاری را با حضور جوان ترها رونق باشیم. چرا که عن قریبا سحر از آن آنان است. ماه خدا، ماه میهمانی همه ی ماست، همه با هم به سوی خدا برویم.