انسان/امانت الهی

انسان از بدو آفرینش با گذر از مراحل تکامل طبیعی و جسمانی با ارتقاء به شرف نفحه ی رحمانی،ردای خلافت الهی را بر دوش می گیرد،بی آنکه متوجه بشود پذیرش این مسئولیت أمانتی بس سنگین را بر عهده ی أو می گذارند که باید به دقت و مراعات تمام،آن را به صاحب أصلی بازگرداند.
آسمان بار امانت نتوانست کشید. قرعه ی فال به نام من دیوانه زدند

امانت چیزی جز خود انسان نیست، وگرانبهاتر از أو نیز در عالم وجود ندارد به شرط آنکه غبار خاک چهره أش را زنگار ندهد و حباب آب أو رانفریبد بلکه به طریق فطرت با روح الهی پیوندد را استوار نگهدارد و به برکت آغاز"از اویی"پایان و فرجام"به سوی اویی"را به زیبایی رقم بزند.
باز گرداندن این امانت با آزمونی سخت همراه است،عبور از دالان حیات و ممات،گذرگاهی پر خطر است و رهگذران جز به رحمت الهی از بدی در أمان نمی مانند،و نشان می دهند که کدامیک، نیک عمل کرده اند و برای فردای خویش چه انداخته اند.هوشمندان این جمع کسانی هستند که لحظه لحظه ی خود را بررسی می کنند و برای هر منزلی زاد و توشه ای می گیرند،چون می داند اختیار هر آنچه در آسمانها و زمین است در دست خداوند است و نه تنها از تلاش و عمل آنها که از فکر و ذکر آنها نیز چه در پنهان و چه در آشکار محاسبه خواهد کرد. (محاسبه ی نفس. ص١٣)