اشک

هر سال در ماه محرم و صفر شیفتگان حضرتش یاد نهضت و قیام او را زنده نگه می‌دارند و سوگمندانه بر مظلومیت و غربت و تنهایی و بی‌یاوری وی اشک می‌ریزند. اشک حسرت، که چرا امام با آن اندیشۀ والا و تابناک که رهایی انسان از قید و بند جباران را می خواست در آن بیابان تفتیده تنها ماند، که ایکاش «کُنّا معک و نَفوز فوزاً عظیماً1». اشک شوق و اشتیاق، که چگونه آن امام وارسته در برابر آن همه زور و فشار، رادمرد و استوار فریاد هیهات مِنّا الذّله2 سر داد تا انسانیت بر این ثبات و استواری مباهات کند. اشک همبستگی و ارادت، که اگر چه در کربلای 61 هجری نبوده‌ایم ولی در کربلاهای مکرر تاریخ با او همسنگریم و به او وابسته‌ایم و این اشک نشان دلبستگی و ارادت و بیعت و اطاعت ماست.(عاشورا در آیینۀ تاریخ و ادب صفحه 15و16)

1- قسمتی از فقرۀ پایانی زیارت سایر شهداء
2- از فرمایشات امام (ع) در روز عاشورا- مقتل الحسین ص 350

نظر دهید

Image CAPTCHA
شناسه امنیتی داخل تصویر را وارد کنید.