محکومیت جنایات نظامیان نیجریایی و حمایت از شیخ ابراهیم زکزاکی

بسم الله الرحمن الرحیم
"وَ ما نٓقٓموا مِنْهُمْ إِلَّا اَنْ یُؤمِنوا بِالله الْعَزیزِ الْحَمیدِ"
انتشار اخبار هجوم مکرر نظامیان نیجریه به شیعیان مظلوم و بی پناه آن کشور، نشان از آن دارد که حکومت نیجریه مجری یک برنامه ی از پیش تدارک شده در جهت تسویه ی مذهبی و نسل کشی شیعیان می باشد.
آنچه در شنبه ی گذشته با هجوم نظامیان نیجریایی به حسینیه ی بقیةالله و منزل شیخ ابراهیم زکزاکی در شهر زاریا اتفاق افتاد و منجر به زخمی شدن و شهادت نزدیک پانصد نفر از شیعیان و شهادت آخرین پسر و همسر شیخ ابراهیم زکزاکی و مجروحیت و دستگیری وی گردید، چیزی جز انتقام گیری هدفمند و مقابله با جریان اسلام ناب محمدی در غرب افریقا نیست.
امروز در افریقا به ویژه نیجریه، اسلام امریکایی، وهابی و جریان صهیونیستی، سعودی به شدت از گسترش اسلام ناب و نفوذ گفتمان انقلاب اسلامی عصبانی و نگران هستند و با حمایت از جریانهای خشونت گرا و تروریستی همانند بوکو حرام که پیوستگی خود را به داعش اعلام کرده است، می خواهند اسلام ضدفساد و استبداد و استعمار و مدافع آزادی محرومان و مستضعفان را در انزوا قرار دهند و شاید بعید نباشد که جریان ضد اسلام ناب با ترور و شهادت رساندن پی در پی و تدریجی نزدیکان شیخ ابراهیم زکزاکی همانند سه پسر او در سال گذشته در حمله به تظاهرات روز قدس و شهادتِ آخرین پسر، همسر و معاون وی در کشتار اخیر، برای این باشد که ضمن تهدید و اشاعه ی وحشت در بین پیروان شیخ و شهادت او، دیگر کسی از نزدیکان او نباشد تا راه و پیام و دعوت او را ادامه دهد.
ما ضمن محکوم کردن این اقدامات شنیع و جنایتکارانه از سوی حکومت و نظامیان نیجریه، خواستار توقف این جنایتها و رعایت موازین انسانی و حقوق بشری هستیم و از سازمانها و نهادهای بین المللی و بشر دوستانه انتظار می رود سیاست یک بام و دو هوا و معیارهای دوگانه را کنار گذاشته و ضمن محکوم کردن این جنایت و برگزاری دادگاه صالح بین المللی، مجرمان این فاجعه را به پای میز محاکمه بکشانند، مگر اینکه این سازمانها و مجامع معتقد باشند خون کشته شدگان حادثه ی تروریستی پاریس با ارزش تر و قیمتی تر از کشته شدگان شیعه ی نیجریایی است.
ما از این همه جرم و جنایت، شکایت به خداوند قادر و متعال می بریم و عرضه می داریم :" اللهم انّا نشکوا إلیک فقد نبینا صلواتُک علیه و آله و غیبة ولیّنا و کثرة عدوّنا و قلّة عددنا و شدّة الفتن بنا..."

بیست و پنجم آذر ماه هزار و سیصد و نود و چهار
محی الدین بهرام محمدیان