پا به پای رمضان /فصل سبز دعا

بهار از راه می رسد، اما نه بهار خاک، که بهار افلاک می آید.
نسیم بهار رمضان نه تنها حیات بخش گل هاست که روان آفرین دلهاست.
رمضان ، بهار دل است و سر چشمه ی فضایل، نسیم آن خوشگوار است و شمیم آن مشکبار.
در کوله بار رمضان در هر لحظه أش صد انبان عطر عشق نهفته و صد غنچه ی شوق شکفته است.
نسیم بهار رمضان از چمن زار بهشت بر می خیزد و با عطر طوبى می بیزد.
در رمضان پنجره ها رو به سبزه زار دعا باز است و از حنجره ی هر پنجره ای تلاوت قرآن می تراود و عطر نیایش در کوچه باغ شب مناجات جاری است.
گل تکبیر بر شاخسار گلدسته ها می شکفد و عطر گام جوانان عابد از آستانه ی مسجد به شهر می ریزد و از ساقه های ترد دعا جوانه های سبز راز و شکوفه های سرخ نیاز می روید.
رمضان هنگام طوفان دلهاست. دیده ها بارانی است ولی فانوس راهنما در ساحل نجات پر فروغ می سوزد.
رمضان موسم شکوفایی نیلوفرهای نیایش است که در محراب عبادت به همایش نشسته اند.
در معراج رمضان، مهتاب بر هودج سیمین نشسته و در "لیلة القدر" از سیمای بندگان در حال عروج بوسه می چیند.
رمضان فصل چکیدن دلها از دیده هاست و موسم شنیدن تسبیح از گلوی پدیده ها.
آبگینه ی دلها در تپش آینه می شکند و غرور فرو رفته در آن می ریزد و کینه از آن بر می خیزد، مهر و عطوفت خلق با دلدادگی به خالق در هم می آمیزد.آنگاه بلور، بر دل روزه دار رشک می برد، غنچه بر لبهای روزه دار غبطه می خورد و شبنم از دیده اش می بارد و خدای بر بنده اش می بالد.
رمضانیان در ضیافت خدا بر سفره ی رضا از چشمه ی نور، شراب طهور می نوشند و سرمستی عهد الست می آورند و پیمان خود را با پیمانه ی صفا تجدید می کنند.
آری راه نشین درگه رمضان دو شادوش ملائک از خم معرفت او نوشانوش جام می زند و مستانه با ذکر او از گرداب "بلى"می گذرد.
رمضانیان با روزه ضمیر خود را ادب می کنند و با مراقبه و محاسبه از خود می پرسند تا در جایگاه قدر از تقدیر عمل باز نمانند.
مناجات صبح، سرود سپید سحر، ترانه ی سبز رهایی است أما به زبان و نوای علی. دعای افطار رجوع به آبشخور فطرت است اما به اذن و ندای ولی.
و چه دلپذیر است سر بر دامان رمضان نهادن و شکوه خدایی را نگریستن و از اندوه جدایی پیشین گریستن.
فرا رسیدن ماه رمضان، بهار تلاوت قرآن، فصل دستیابی به عرفان به همه ی اهل ایمان مبارکباد.